Wil je winnen, dan moet je op z’n minst starten. En daar schort het hem juist aan. Te weinig marathonschaat(st)ers nemen de moeite om deel te nemen aan het gewestelijk kampioenschap, jammer. Dr is toch niks mooier om je op de pijnbank te laten leggen door de marathontoppers uit het gewest, zij doen het graag voor je.
Bij de dames mochten 3 dames in de finale de medailles gaan verdelen, Olin Verhoog, Brit Qualm en Susanne Prins pakte op de 8 overige dames 1 rondje, of meer, voorsprong. In de voorlaatste ronde haakte Susanne Prins af in de strijd om het goud. Qualm kent de sprintcapaciteiten van Verhoog en wachtte niet tot het laatste rechte stuk op de eindsprint. De bel voor de laatste ronde was voor Brit Qualm het sein om al vroeg aan te gaan, Olin Verhoog kon niet volgen en moest de overwinning aan Brit Qualm laten.
Bij de heren 2 complete ploegen aan de start, Sportchalet Viehhofen en Groenehartsport.nl. dat de uiteindelijke winnaar uit één van deze ploegen zou komen stond op voorhand eigenlijk al vast. Geen hand en span diensten voor elkaar verlenen was de opdracht die de rijders mee kregen, met andere woorden, rij mekaar maar naar de kl*te. En zo geschiedde het, ze legde het vuur aan elkaars schenen. Toen de rook was opgetrokken mocht Niels Overvoorde op het hoogste podium gaan staan, geflankeerd door Tom den Heijer (2e) en Wabbe de Rooij (3e)
Als laatste mochten de masters ten tonele verschijnen, Arjan Bakker, Paul Robijn en Kurt Wubben maakte de dienst uit door het peloton op 3 ronden te zetten. In een bloedstollende eindsprint versloeg Arjan Bakker met minimaal verschil Kurt Wubben. De bronzen plak was voor Paul Robijn.
