Wat in het verleden een prestigieuze titel in het marathonschaatsen was lijkt de afgelopen jaren een verplicht nummertje te zijn geworden. Er wordt in de landelijke kalender een heel weekend voor vrijgemaakt maar toch vertikken de toppers aan de start te verschijnen. Ze halen hun neus ervoor op, zoeken uitwegen om te bedanken. Triest is het, ik noem het respectloos.
Hulde aan de kleine groep schaatsers die wel ten tonele verschenen. Ze maakte er een mooie pot van.
Voor slideshow (dia-voorstelling van de foto’s) klik op “Lees meer”
