Gé Wijnands

…….en keek ernaar.
Wat het oog van de camera ziet moet toch op zijn minst door een official zijn waargenomen, maar nee hoor, niets gezien. Notabene op het belangrijkste moment van de wedstrijd, de eindsprint om plek 3 en 4 in de wedstrijd. Overduidelijk wordt de rijdster aan de binnenzijde de pas afgesneden, geeft ze de tegenstandster nog een elleboog-stoot, die net afgeweerd kon worden. Met het schaatspak wijd open geritst finishte ze als derde. Niks gezien was de reactie van de 3 juryleden nabij de finishlijn.  Misschien toch even naar Specsavers?
De hoofdrol in de wedstrijd moet gespeeld worden door de rijd(st)ers op het ijs en niet door de arbitrage. Jammer dat onze, mooie, sport om zeep wordt geholpen door een stelletje klungels, die of niets zien of geen / verkeerde beslissingen nemen.
Neemt niet weg dat het seizoen 2022-2023 met mooie wedstrijden in Leeuwarden is afgesloten met een spetterend eindfeest.
Op naar het nieuwe seizoen, hopelijk met een nieuw en goed jurykorps maar eerst nog een zomer met veel, mooi, skeelergeweld.

Lees meer

Wil je winnen, dan moet je op z’n minst starten. En daar schort het hem juist aan. Te weinig marathonschaat(st)ers nemen de moeite om deel te nemen aan het gewestelijk kampioenschap, jammer. Dr is toch niks mooier om je op de pijnbank te laten leggen door de marathontoppers uit het gewest, zij doen het graag voor je.
Bij de dames mochten 3 dames in de finale de medailles gaan verdelen, Olin Verhoog, Brit Qualm en Susanne Prins pakte op de 8 overige dames 1 rondje, of meer, voorsprong. In de voorlaatste ronde haakte Susanne Prins af in de strijd om het goud. Qualm kent de sprintcapaciteiten van Verhoog en wachtte niet tot het laatste rechte stuk op de eindsprint. De bel voor de laatste ronde was voor Brit Qualm het sein om al vroeg aan te gaan, Olin Verhoog kon niet volgen en moest de overwinning aan Brit Qualm laten.
Bij de heren 2 complete ploegen aan de start, Sportchalet Viehhofen en Groenehartsport.nl. dat de uiteindelijke winnaar uit één van deze ploegen zou komen stond op voorhand eigenlijk al vast. Geen hand en span diensten voor elkaar verlenen was de opdracht die de rijders mee kregen, met andere woorden, rij mekaar maar naar de kl*te. En zo geschiedde het, ze legde het vuur aan elkaars schenen. Toen de rook was opgetrokken mocht Niels Overvoorde op het hoogste podium gaan staan, geflankeerd door Tom den Heijer (2e) en Wabbe de Rooij (3e)
Als laatste mochten de masters ten tonele verschijnen, Arjan Bakker, Paul Robijn en Kurt Wubben maakte de dienst uit door het peloton op 3 ronden te zetten. In een bloedstollende eindsprint versloeg Arjan Bakker met minimaal verschil Kurt Wubben. De bronzen plak was voor Paul Robijn.

Lees meer

Dat is de gedachtegang bij een groot deel van het damespeloton zodra Irene Schouten aan de start verschijnt. Waar dit voor de één een reden is om te stoppen is het voor anderen gelukkig nog een uitdaging om het verschil kleiner te maken en zo hoort het ook, de weg van de minste weerstand kiezen hoort niet bij een topsportster.
De wedstrijd stond niet bepaald bol van de spanning en draaide uit in een eindsprint, die, hoe kan het ook anders, door Irene Schouten werd gewonnen.
Eén actie in de wedstrijd mag zeker niet onbenoemd blijven, de aanval van Jessica Merkens. Geheel op eigen houtje wist zij een aantal ronden voor het peloton uit te blijven. “Ik had gehoopt op wat hulp” was haar reactie na afloop terwijl zij met een big smile van het ijs afstapte.

De wedstrijd bij de beloften dames was het aanzien meer dan waard. Vijf dames gingen rond en toen de rook was opgetrokken ging Yvonne Nauta als eerste over de finish. Het is weer spannend in de top van het klassement. Het beloofd een mooie en spannende finale te worden in Leeuwarden

Lees meer